"Verdwenen uit het opvangcentrum", "hun verblijfplaats is onbekend", "ze zijn plotseling onbereikbaar", "de verdwijning is in complete tegenstelling tot het normale gedrag". Dit zijn enkele van de vragen die in de EU-lidstaten worden gebruikt om te bepalen of een niet-begeleide minderjarige vermist is. Er zijn verschillende redenen waarom deze kinderen vermist raken: ze zijn ontmoedigd door de lengte en complexiteit van asiel- of gezinsherenigingsprocedures, zij vrezen om terug naar hun land van herkomst of het land van binnenkomst in de EU te worden gestuurd of ze kunnen worden gedwongen om te vertrekken omdat ze slachtoffer waren of geworden zijn van mensenhandel. In sommige gevallen verdwijnen niet-begeleide migrantenkinderen omdat ze de reis naar hun land van bestemming voortzetten of een netwerk van familie, vrienden en kennissen of een irregulier netwerk buiten het opvangcentrum hebben.

De door het EMN voor deze Inform verzamelde informatie toont aan dat veel lidstaten geen betrouwbare of volledige gegevens hebben over vermiste niet-begeleide minderjarigen en dat de beschikbare gegevens niet vergelijkbaar zijn. Daarom is het niet mogelijk om de omvang van dit fenomeen op EU-niveau nauwkeurig te kwantificeren. Uit de beschikbare gegevens blijkt echter wel dat de meeste van de vermiste niet-begeleide minderjarigen die in de periode 2017-2019 zijn gemeld ouder waren dan 15 jaar en de overgrote meerderheid jongens waren. De drie meest genoemde nationaliteiten van vermiste niet-begeleide minderjarigen waren Afghanistan, Marokko en Algerije.

De EMN Inform stelde vast dat er in bijna alle lidstaten uitgebreide procedures bestaan voor de aanpak van vermiste niet-begeleide minderjarigen. De procedures zijn vaak identiek aan of vergelijkbaar met de procedures voor de aanpak van de verdwijning van nationale of Europese kinderen en ze bevatten regels over wanneer de verdwijning moet worden gemeld, over wie verantwoordelijk is voor de melding en om de urgentie van de zaak te beoordelen, inclusief of er 'onrustwekkende' omstandigheden zijn voor het signaleren en opvolgen van de verdwijningen. Het beleid in de meeste lidstaten, rekening houdend met het feit dat minderjarigen een kwetsbare groep zijn, is dat een melding binnen 24 uur wordt ingediend. 

Missing Children Europe en Save the Children merken echter op dat er verschillen zijn tussen de bestaande kaders en de praktijk, bijvoorbeeld in de mate waarin vermiste migrantenkinderen door de politie worden opgevolgd en hoe formele systemen voor de follow-up van meldingen van vermiste personen in het Schengeninformatiesysteem (SIS) in de praktijk worden toegepast als het gaat om vermiste migrantenkinderen. De Inform stelde een aantal hiaten en tekortkomingen vast bij het verzamelen en bijwerken van gegevens over vermiste kinderen, maar ook enkele goede praktijken, zoals gegevensverzameling op gecentraliseerd niveau, hetzij op het niveau van de opvangcentra, hetzij door gebruik te maken van een speciale database voor vermiste kinderen.