Dit EMN-rapport identificeert de praktijken van de verschillende (lid)staten in hun aanpak van misbruiken op vlak van gezinsherening, en met name via schijnhuwelijken of valse ouderschapsverklaringen.

Hoewel de perceptie bij beleidsmakers en de media aangeeft dat dit een wijdverspreid fenomeen zou zijn, suggereert het materiaal uit deze studie dat schijhuwelijken effectief bestaan maar dat het momenteel niet mogelijk is om dit over alle (lid)staten op vergelijkbare wijze te kwantificeren.

Een aantal (lid)staten ontwikkelen een beleid of passen hun wetgeving aan om het misbruik beter te kunnen aanpakken. Een bijzondere bezorgdheid gaat bij sommige lidstaten uit naar schijnhuwelijken tussen een derdelander en een EU-onderdaan, dewelke vaker zouden plaatsvinden dan tussen derdelanders onderling.

(Lid)staten hebben gebruiken een gamma aan benaderingen om schijnhuwelijken en valse ouderschapsverklaringen te ontdekken en te onderzoeken, maar deze praktijken verschillen tussen de (lid)staten.

(Lid)staten worden geconfronteerd met heel wat gedeelde moeilijkheden om een schijnhuwelijk te kunnen onderscheiden van een 'echt' huwelijk. Dit is niet alleen een gevoelige materie in termen van respect voor grondrechten - een bekommernis die de lidstaten ter hart nemen -, maar een onderzoek is ook intensief in termen van tijd en middelen aangezien de bewijslast meestal ligt bij de autoriteiten van de (lid)staat.   

Voor meer informatie, verwijzen we naar het EMN-syntheserapport [enkel beschikbaar in het Engels].

Specifieke informatie over het beleid en de praktijk in België, verwijzen we naar de Belgische bijdrage.

Andere nationale bijdragen zijn beschikbaar in het Engels op de Europese website van EMN.